Αρματολοί και κλέφτες, μεϊντάνηδες και κάποι (Ι)

Γράφει ο Ερανιστής

«[…]Το αίτιο όπου δεν σας έγραφα είναι τούτο, ότι η ευγενείαν σας ελάβατε την πατρίδαν σας και τρώτε κριάς αζύγιαστο, και εγώ ούτε την ηύρα αλλ’ ούτε ίσως θέλει την εύρω, και το τρω με την λυτραν και εις αυτό σας έχω παράπονα, ότι ο χορτάτος του  νιστικού  δεν του πιστεύει.» Θοδωράκης Κολοκοτρώνης

Είναι γενικώς γνωστό, τουλάχιστον σε όσους ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο με την περίοδο  της Ελληνικής Επανάστασης, ότι στην Πελοπόνησσο δεν εμφανίστηκε το φαινόμενο του αρματολισμού, σε αντίθεση με τη Στερεά Ελλάδα, τη Ρούμελη, όπου οι αρματολοί κυριαρχούσαν.  Ο Γιάννης Βλαχογιάννης στο βιβλίο του Οι κλέφτες του Μοριά ασχολείται εκτεταμένα με το ζήτημα. Η σχολική ιστορία και η τρέχουσα ιστοριογραφία έχει ταυτίσει, εν πολλοίς, τους αρματολούς με τους κλέφτες, και η διάκριση αυτή είναι έγκυρη, στο βαθμό που τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσονταν στους ίδιους ρόλους, μέσα σε ένα ευρύτερο παιχνίδι ισχύος, για να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο επιστημονικό όρο.

Η Επανάσταση στην Πάτρα. Τοιχογραφία στην αίθουσα Ελευθέριος Βενιζέλος, Βουλή των Ελλήνων.

 

Είδαμε σε άλλο σημείωμα  ότι η κατάσταση των υπόδουλων Ελλήνων διέφερε σημαντικά από περιοχή σε περιοχή. Και στον ίδιο τόπο υπήρχαν διαφοροποιήσεις σαφώς «ταξικές».

 

Τη συνέχεια μπορείτε να τη δείτε εδώ:  Αρματολοί και κλέφτες, μεϊντάνηδες και κάποι (Ι)